[ti]heyecanlı[/ti]Yüzsüz Adamların Hikâyesi

Ne yaptığını nazik adama asla söylemedi ama adam biliyordu. Ertesi gece yemekten sonra Arya’nın hücresine geldi. “Çocuk,” dedi, “gel de benimle otur. Sana bir hikâye anlatacağım.” “Ne tür bir hikâye?” diye sordu Arya temkinli bir şekilde. “Bizim başlangıcımızın hikâyesi. Eğer bizden biri olacaksan, kim olduğumuzu ve nasıl olduğumuzu bilmen gerekir, insanlar Braavos’un Yüzsüz Adamları hakkında fısıldaşabilir ama bizler Gizli Şehir’den daha yaşlıyız. Titan’ın doğuşundan önce, Uthero’nun Maskesiz Bırakılışı’ndan önce, Kuruluş’tan önce biz vardık. Biz, bu kuzeyli sislerin arasında, Braavos’ta çiçek açtık ama ilk kez Valyria’da, Özgür Kale’nin gecelerini aydınlatan On Dört Alevler’in altındaki derin madenlerde çalışan sefil kölelerin arasında kök saldık. Madenlerin çoğu, ölü taşlara oyulmuş nemli ve soğuk yerlerdir. Fakat On Dört Alevler, erimiş taşlardan damarları ve ateşten kalpleri olan canlı dağlardı. Bu yüzden eski Valyria’nın madenleri her zaman sıcaktı ve tüneller daha derinlere indikçe madenler daha da ısınırdı. Köleler bir ocağın içinde çalışırdı, etraflarındaki taşlar el değdiremeyecekleri kadar sıcak olurdu. Hava kükürt kokardı ve kölelerin ciğerlerini kavururdu. Kölelerin ayak tabanları, en kalın sandaletlere rağmen yanar ve su toplardı. Köleler bazen, altın bulmak için bir duvarı kırdıklarında, altın yerine buhar, kaynar su ya da erimiş kaya bulurlardı. Bazı tüneller o kadar alçaktı ki köleler ayakta duramazdı, eğilmek ya da emeklemek zorunda kalırlardı. Ve o kırmızı karanlığın içinde yılanlar da vardı.”



“Toprak yılanları mı?” diye sordu Arya kaşlarını çatarak. “Ateş yılanları. Bazıları, onların ejderhalarla akraba olduğunu söyler, çünkü yılanlar da ateş solurdu. Gökyüzünde süzülmek yerine, taşları ve toprağı delerek hareket ederlerdi. Eğer eski hikâyelere inanacak olursak, On Dört Ateşler’in arasında ejderhalardan önce ateş yılanları vardı. Genç olanlar, senin şu cılız kolundan daha uzun değildi ama büyüdüklerinde devasa boyutlara ulaşabilirlerdi ve insanları sevmezlerdi”.



“Köleleri öldürürler miydi?”



“Kayaların çatlak ya da delikli olduğu tünellerde, yanmış ve kararmış cesetlere sık rastlanırdı. Buna rağmen madenler derinleşip durdu. Sayısız köle zail oldu ama efendiler umursamadı.



Kırmızı altın, sarı altın ve gümüş, kölelerin hayatından daha değerli addedilirdi çünkü eski Özgür Kale’de köleler ucuzdu. Valyrialılar savaş sırasında binlerce köle aldılar. Barış zamanlarında onları çiftleştirip çoğalttılar ama kölelerin en kötülerini kırmızı karanlıkta ölmek üzere aşağı gönderdiler.”



“Köleler ayaklanıp dövüşmedi mi?”



“Bazıları yaptı,” dedi nazik adam. “Madenlerde sık sık ayaklanma çıkardı ama çok azı başarıyla sonuçlanırdı. Eski Özgür Kale’nin ejderha lordları büyücülük konusunda güçlüydü ve daha güçsüz adamlar onlara hayatları pahasına meydan okurdu. İlk Yüzsüz Adam, o meydan okuyanlardan biriydi.”



Düşünmek için durmadan önce, “Kimdi?” deyiverdi Arya. “Kimse!” diye yanıtladı adam. “Bazıları onun da bir köle olduğunu söyler. Bazıları da bir mülk sahibinin oğlu olduğunu ve soylu bir silsileden geldiğini iddia eder. Emrindeki kölelere merhamet eden bir maden müfettişi olduğunu söyleyenlere bile rastlayabilirsin. Gerçek şu ki, kimse bilmiyor. O her kimdiyse, kölelerin arasında dolaştı ve onların dualarını duydu. Madenlerde yüz farklı ulustan adam çalışıyordu ve her biri kendi dilinde kendi tanrısına yakarıyordu ama hepsi aynı şey için dua ediyordu. İstedikleri azattı, acının son bulmasıydı. Küçük ve basit bir şey. Lâkin tanrılar cevap vermiyordu ve adamların ıstırabı devam ediyordu. Bütün tanrılar sağır mı? diye merak etti bizim adam... sonra bir gece, kırmızı karanlığın içinde, bir idrak ânı yaşadı.



Bütün tanrıların vasıtaları vardır; onlara hizmet eden ve onların buyruklarını yeryüzünde işleten erkekler ve kadınlar. Köleler aslında yüz farklı tanrıya yakarmıyordu; yüz suratı olan bir tek tanrıya sesleniyorlardı... ve bizim adam, o tanrının vasıtasıydı. O gece, kölelerin en perişan olanını seçti, azat için en içten dua edenini. Ve onu zincirlerinden kurtardı. İlk hediye verilmişti.” Arya nazik adamdan uzaklaştı. “Köleyi öldürdü mü?” Bu, kulağa doğru gelmiyordu. “Efendileri öldürmeliydi!”



“Hediyeyi onlara da götürdü... ama bu başka bir günün hikâyesi, kimseyle paylaşılmaması daha iyi olan bir hikâye.”
^{-Arya Stark, POV II}